Hoe het begon (2011)
Als jong meisje werd ik besmet met het paardenvirus. Mijn vader wordt hiervoor nog steeds als schuldige aangewezen. Wij woonden onder aan een dijk in een (toen) klein dorpje onder de rook van Rotterdam. Wanneer er een paard over de dijk liep, dan riep mijn vader altijd: “Kijk, een kip!” Mijn standaard reactie was dan altijd: “Nee papa, dat is een paard!”
Pas geleden kwam ik mijn foto album tegen uit mijn baby tijd. Hierin zitten niet alleen babyfoto’s maar ook de omtrek van mijn handjes en voetjes, wanneer ik mijn eerste tandje kreeg en het eerste woord wat ik duidelijk herkenbaar kon uitspreken. Helaas voor iedereen die met de vinger naar mijn vader wijst… mijn eerste woordje was toch echt het woord paard!
Op mijn zevende mocht ik paardrijlessen gaan volgen en op mijn twaalfde kreeg ik mijn eerste (lease)pony. Toen ik daarop kon meelopen, en dat was vrij vlot aangezien ik gezegend ben met stelten waar een steltloper jaloers op is, heeft een kennis van mijn moeder een ander paard voor me geregeld.
Ik ben altijd verschrikkelijk fanatiek geweest in het rijden, maar vooral in het rondrijden als Xena the Warrior Princess, verkleedpartijen te paard en de meest ingewikkelde routes rijden, met boterham in de rugzak en de walkman (jaja, zo’n apparaat met een cassettebandje) op. Ik maakte mijn eerste paard zelf zadelmak in de wei met hulp van mijn kleine zusje die heel hard haar best deed, maar eigenlijk ook niet wist waar ze mee bezig was. Dat was ook helemaal niet belangrijk.
Meer lezen? Meld je dan aan bij de BWR Academie!