Een jaar of tien geleden werd ik ‘s ochtends vroeg gebeld. Toen ik mijn telefoon opnam hoorde ik een hele paniekerige stem vragen of ik alsjeblieft mee wilde gaan op wedstrijd. In Boxtel. Ik moest als inwoner van een klein dorp onder Rotterdam heel even verzinnen waar Boxtel ergens lag. In Brabant, dat wist ik wel, maar waar precies?

Mirjam vertelde dat ze zich vol ambitie had ingeschreven voor een wedstrijd met twee paarden. Maar eigenlijk waren de twee paarden nog nooit op deze manier mee geweest. Wel samen op de trailer, maar dan kwamen ze er ook samen weer af. En nu moest er eentje blijven staan en de andere ging dan een proef lopen.

Toen Mirjam die ochtend wakker werd had ze het benauwd. Moeite met ademen en ze kreeg geen hap door haar keel. Omdat ze vond dat ze door moest zetten, besloot ze mij te bellen. En ze had geluk! Ik had die dag maar twee afspraken staan en die kon ik verzetten. Dus na een vlug ontbijt sprong ik de auto in!

Boxtel is voor mij een goed uur rijden en onderweg dacht ik over deze casus na. Waar zou ik straks mee te maken krijgen? In ieder geval een amazone die meer beren op de weg zag dan dat er apen in de apenheul rondlopen! Het ene paard had ik wel eens gezien, de andere nog nooit. Hoe zouden die met de stress van Mirjam omgaan? En hoe zouden ze het doen in de trailer? De boel afbreken? Of zou het allemaal wel goed gaan?

Een leuke uitdaging dus! Op het concoursterrein moest ik even wachten want Mirjam was nog onderweg. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om alvast een rondje over het terrein te lopen. Dan wist ik zelf in ieder geval de weg!

Welke ring moest ze rijden? Welke tijd moest ze starten? Bij het secretariaat wisten ze het allemaal te vertellen dus ik was er klaar voor. Ik liep weer terug naar het parkeerterrein en daar kwam Mirjam aanrijden. Ze had ook nog twee meiden van stal mee om te helpen. Dus handjes zat!

We hadden nog even tijd om een plan te maken. Eerst moest Kees van de wagen en de merrie bleef staan. Met de meiden spraken we af dat als de merrie erg druk zou worden zij met haar zouden gaan wandelen. Ondertussen zou ik Kees vasthouden terwijl Mirjam hem op zou zadelen. Zo gezegd, zo gedaan! Kees gaf geen kik. Liet zich rustig opzadelen en de merrie bleef ook rustig staan. Dat was stap 1. Dat viel dus alles mee. Nu nog opstappen en naar de baan voor het losrijden.

Toen Mirjam ging zitten liet ik haar een paar keer goed zuchten. Kees brieste eens goed en daar gingen ze. Zonder problemen liep hij weg bij de trailer terwijl de merrie rustig hooi stond te eten. Tijdens het losrijden zag je de spanning verdwijnen en Kees begon lekker te sjouwen! De proef ging ook goed en de twee meiden van stal waren na een paar minuten maar achter ons aangekomen. De merrie stond op rust een beetje naar buiten te kijken!

Na de proef en het uitstappen gingen we terug naar de wagen. De merrie hinnikte naar Kees en Kees brummelde wat terug. De grote wisseltruc verliep ook zonder problemen. De merrie liet zich braaf opzadelen terwijl Kees afgesponst op de wagen stond te kauwen! Mirjam ontspande nu helemaal en met de merrie reed ze ook een superfijne proef. Met vijf punten totaal en 4 prijzen kon ze weer naar huis.

En wat was mijn rol hierin? Niet heel groot. We hebben een doel besproken per paard en we hebben wat oefeningen met ademen gedaan. Daarnaast was ik er! Voor haar! En dat gaf haar het vertrouwen dat het hoe dan ook goed zou komen!